Sono cadute pietre
nell’eco delle bestemmie
dell’ultimo agosto.
“Perché siete qui?”
– ha ruggito la roccia
del fiume impazzito:
le bocche sono rimaste
mute, serrate dai
palmi del loro Destino.
Nessuno ha osato
risposte o proteste,
nessuno ha osato
neppure difendersi:
il Tempo s’è fermato.
La Vita s’è fermata.
Poi, è tornato il sole:
ma non per tutti.
–
Spero che la traduzione sia più o meno corretta…:
Gurët kanë rënë
në jehonën e blasfemuar
të gushtit të kaluar.
“Pse jeni këtu?”
– ai bërtiste shkëmbin
e lumit të çmendur:
goja mbeti
memec, i mbyllur nga
pëllëmbët e fatin e tyre.
Askush nuk guxonte
përgjigjet ose protestat,
askush nuk guxonte
as të mbroni veten:
Koha është ndalur.
Jeta është ndalur.
Pastaj, dielli është kthyer:
por jo për të gjithë.
(21 agosto 2018)